Egun hauetan hasi dira Frantziako eta frantsesen nortasunari buruzko eztabaidak. Ezker aldeko indar politikoek diotenez, bide honetaz ari da baliatzen Nicolas Sarkozy-ren gobernua Le Pen eta eskuin muturrekoen aldeko botoak eskuratzeko. Hori alde batetik egia izan arren, eztabaida hauek eragiten dituzten arrazoiak askoz sakonagoak direlakoan nago.
Frantziako lehendakaritzarako hauteskundeak irabazi ondoren, Emigrazio eta Herri Nortasuna Ministerioa eraiki du Nicolas Sarkozy presidente berriak. Frantziako gizartean polemika asko piztu zuen ministerio berri horrek, non jende argi andana batek Vichysismoaren berpizketa mota bat horretan nabaritzen baitzuen. Horixe izan da ere nire lehen pentsamendua ministerio honi buruz.
Edozein herritan Kultura eta Hezkuntza sailek edo ministerioek gorde eta zabaltzen dute herriaren edo nazioaren nortasun berezia. Emigrazioari dagokionez, Mugetako Poliziak eta Naturalizazio erakundeak dira horretaz arduratzen direnak. Frantziako Estatuak tankera honetako erakunderik aspalditik ukanez gero, zergatik, beraz, Ministerio berri horren eratzeko beharra?
Iduri du hain, zuzen ere, benetako nortasun kinka bat daramala Frantziako gizarteak. Baina orain arte berriki beren burujabetasuna lortu zuten eta bertako kultura eta hizkuntza berreskuratu eta garatu behar zuten estatuetan mota honetako kinkarik eta arazorik gertatzen zirela uste nuen. Adibidez Irlandan eta Aljerian. Baina Frantzia, nazio bezala, ez da sekula kolonizaturik izan.
Beste gauza arraro bat gertatzen da ere nazio frantsesaren definizioari dagokionez: klase politikoak Errepublikaren Legeari eta Estatuko Eresiari -La Marseillaise- ematen die garrantzirik nagusiena, hizkuntzaren ondotik. Ildo horretatik jarraikiz, erregezale bat ez litzateke frantsesa eta 1789 urtea baino lehenago nazio frantsesik ez zen izango. Baita errealitatea ikusi behar da ere zenbat frantses herritarrek badakia osorik La Marseillaise? Futbol partidetatik at zenbatetan abesten dute? Hor dago koska! Nabari da Bigarren Mundu Gerra bukatu zenetik behera joan dela nazionalismo frantsesa.
Nazio txikien herri kontzientzia edo nortasun kinka -eta benetan badugu Euskal Herrian eta beste herri gutxitu askotan- bide baikorrago batez azaltzen da behintzat. Gernikako Arbola ez dugu leku guztietan kanta arazten; ez dugu legeztatu behar ikastoletan haur guztiek ikas dezaten. Iparragirrek idatzi zuenetik zazpi probintzietan abesten dugu besta guztietan inongo legerik gabe alabaina.
Pernando Sarailh de Ihartzak (Krutwig zenak) Vasconia bere liburu ederrean idatzi zuen duela hirurogei urte Ipar Aldeko Euskaldunek Gernikako Arbola gehiago kantatzen zutela La Marseillaise baino. Baina Gernikako Arbola kantua baino askoz zaharragoa dira Euskal nazioa eta Euskal Herriko kontzientzia.
Frantziako talde politikoek nabaritzen duten nortasun kinka hori etorkinengatik heldu da. Afrikako eta Asiako jendea nola frantsestu edo asimilatzen ez daki Parisko Gobernuak, Errepublikaren Legearen menpean dagoelako; beste era batez esanda, Frantziako jakobinismoa eriturik dago.
Oraintsu zendu zaigun Robert Laffont okzitaniazaleak duela berrogei urte Sur La France liburuan idatzi eta aurreikusi zuena gertatzen ari da orain Hexagonoan; mendeetan zehar, bertako etniak alienatu nahiz, bere nortasun propioa zalantzan dakusa Frantzia
